Mijn eerste ontmoeting met Jentsje Popma zal ik niet snel vergeten. Het zal in het voorjaar van 2014 zijn geweest. Popma had zijn kunstwerk ‘De Hinsteblom’ (de ‘Paardebloem’) aan Nijkleaster geschonken en studenten van de Stenden Hogeschool zouden een gefilmd portret van hem maken en ik zou dat met hem voorbereiden. Ik was namelijk al enkele jaren lid van het bestuur van de Stifting Nijkleaster. We hadden afgesproken in zijn atelier aan de Potmargewal in Leeuwarden en ik had me voorbereid op de ontmoeting met een hoogbejaarde man. Dat van die leeftijd klopte, want hij was toen 93 jaar. Maar mijn voorbereiding klopte niet! Ik ontmoette een vitale man, die uitgebreid sprak over de achtergrond en bedoeling van zijn werk: al zijn geschilderde landschappen waren een uiting van bezorgdheid om de verloedering van het landschap door verkaveling en techniek, die alleen gericht is op productie.
Het atelier op zich was al een sprookje; precies zoals een buitenstaander zich het atelier van een kunstschilder voorstelt. Overal schildersmateriaal, in het midden een grote ezel, waarop één van zijn laatste werken. Alsof hij direct weer verder zou gaan. En boven en beneden een schat aan kunstwerken. Het nodigde allemaal uit tot zitten, kijken, mediteren, fantaseren.
Kort daarop maakte Popma duidelijk dat hij het hele atelier met alle kunstwerken aan Nijkleaster wilde schenken. Omdat hij onze droom van harte ondersteunde en via deze schenking zijn bijdrage wilde leveren. Sindsdien neemt het werk van Popma een bijzondere plaats in temidden van de geschiedenis van Nijkleaster. Niet alleen om te verkopen, maar ook omdat zijn werk ons inspireert en zijn schenking ons bemoedigt.
Op een aantal van zijn schilderijen komt een bijzondere wolk voor en hij verwijst daarbij graag naar bijbelverhalen, waarin de wolk iets uitbeeldt van inspiratie, de overzijde, de Ander. Zulke wolken zijn meer dan alleen maar landschap. Net zoals de vele dijken die hij schilderde. Ze zijn een kenmerkend beeld van het Friese landschap, maar ook verbeelding van geborgenheid en veiligheid. Zoals Nijkleaster ‘een dijk’ wil zijn tegen de gehaastheid en onrust van onze samenleving.
Toen Omrop Fryslân vorig jaar een documentaire maakte over Jentsje Popma liet hij ons tijdens het filmen een afbeelding zien van een schilderij dat hij als één van zijn laatste heeft gemaakt. Het heet ‘De flecht nei it ljocht’ (‘De vlucht naar het licht’). Midden in een wolkenpartij heeft hij een stukje blauwe lucht getekend. Verbeelding van hoop? Hij heeft het gemaakt naar aanleiding van de suïcide van een vriend. Dan ineens blijkt dat hij het initiatief van Nijkleaster niet alleen steunt als plek van rust, met aandacht voor het landschap en zorg voor de schepping. Maar ook in de hoop dat Nijkleaster een schuilplaats zal zijn voor hen die het in het leven haast niet meer uithouden.
Hij wacht met ongeduld totdat ‘zijn’ Nijkleaster in gebruik wordt genomen.
Voor verdere informatie over Nijkleaster zie: Nijkleaster